Dag 20: Sweet goodbyes

Gisterenavond kwamen we rond middernacht in het appartement. Dag 20 van onze vakantie was al weer begonnen. Het is tijd om weer naar huis te gaan. De kids liggen in no time plat en ik begin alvast met het inpakken van de laatste spulletjes met het idee om na een uurtje ook naar bed te gaan.

Na een uur kom ik tot de conclusie dat het allemaal niet past. Niet dat we super veel hebben geshopt, maar er zullen toch ook rolschaatsen, veel Lego en een hoop snoepgoed voor Merel’s  Halloween Party over 2 weken mee naar huis moeten. Lex gaat even naar de overburen, Wallgreens, en komt na een klein half uurtje terug met een erg grote koffer. Ik kijk er naar en vrees dat de afmetingen van deze koffer een probleem gaan opleveren. Lex terug naar de Wallgreens en komt even later terug met 2 kleinere koffers. Nu moet het zeker gaan lukken al zal het nog best een puzzel gaan worden.

We overleggen even en besluiten dat in ieder geval 1 van ons 2 morgen fit moet zijn. Lex gaat naar bed om nog een paar uurtjes te slapen en ik begin aan de puzzel. Het is uiteindelijk allemaal gelukt om alles in de inmiddels 7 koffers te krijgen. Ik zou nog even naar bed kunnen gaan, maar ik ben bang dat we onszelf zullen verslapen. Ik start de laptop op en ga wat aan de slag met de foto’s en check onszelf alvast in voor de vlucht van London naar Amsterdam.  Daarna leeg ik alle vuilnisbakken en rommel nog wat rond in het appartement. Tegen 6.00 uur maak ik Lex wakker en probeer ook enige vorm van leven in de kids te krijgen. Merel wil wel wakker worden, maar Fleming is niet vooruit te branden.

 

Iets later dan gepland checken we uit en zwaaien we nog 1 keer naar Blue Heron Beach resort. Ik maak nog wat foto’s en ineens begeeft de Canon Ixus het. Is de camera aan vakantie toe of is hij definitief kapot ? Dat mag toch eigenlijk niet gebeuren met een camera van net een jaar oud. Nou daar gaan we in Nederland wel weer achter aan.

We verlaten Orlando en nemen de Interstate 4 naar Tampa. Ik stel Tom in op de locatie van Alamo en val daarna in slaap. Een uurtje later zijn we op de plaats aangekomen waar Tom ons naartoe heeft gestuurd. Wij kijken en kijken maar geen Alamo te vonden. Grrrrrrr, we wilden om uiterlijk 9.00 uur op het vliegveld zijn want we moesten onszelf nog inchecken voor de vluchten met American Airlines. Na enig zoekwerk en het de nodige malen gevraagd te hebben, rijden we uiteindelijk om 9.30 uur de return plaats van Alamo op. Snel uitladen en door naar het vliegveld.

Als we bij de balie van American Airlines aankomen gaan we eerst op zoek naar een plaats waar we de boosters (kinderstoeltjes ;-) ) kunnen laten sealen. Dat kan niet op dit vliegveld. Hoe moet dat nou ? Eerst maar inchecken dan. We gaan keurig naar een kiosk en als ik Lex zijn paspoort scan krijg ik het bericht dat zijn paspoort niet gelezen kan worden. Ik vraag om hulp, maar krijg als antwoord dat ik het nog maar een keer moet proberen. Na 3 keer proberen ben ik het zat en sluit aan in de rij. Daar krijg ik eerst te horen dat ik eerst moet inchecken bij de kiosk. Ik probeer kalm te blijven maar er komt al wat stoom uit mijn oren. Ik vertel dat ik dat geprobeerd heb, maar dat dat niet werkt. Ook zal onze bagage moeten worden doorgelabeld, dus we hebben toch hulp nodig. Nou vooruit dan maar. De medewerkster van AA doet haar best voor ons en weet ons zelfs alle 4 bij elkaar te krijgen in het vliegtuig en de bagage door te labelen naar Amsterdam.   Na een minuut of 20 krijgen we onze boardingpassen voor de eerste 2 vluchten. De boosters worden onverpakt met de bagage meegestuurd. Als dat maar goed gaat……….

Goed, tijd voor een laatste sigaretje en daarna koffie ! Fleming had inmiddels een lekker humeurtje ontwikkeld en was totaal niet aanspreekbaar. Negeren dat humeurtje. Maar dat hielp niet, want hij begon ons steeds meer uit te dagen in de hoop dat we zouden reageren. Het gevolg was dat meneertje midden op het vliegveld voor straf bij een paal moest gaan staan. Dit bij gebrek aan betere plek. Dat zou wat gaan worden vandaag.

Tegen een uurtje of 11 gingen we naar de security check. We hadden nog wat dichte flesjes water in de handbagage, maar die moesten we achter laten. Ook had ik een potje met gel in mijn tas dat helaas 25 ml te groot was. Ik zeg nog dat die 25 ml er niet meer in zit, maar daar trapte de mevrouw niet in. Ik geef haar gelijk en loop lachend door. Stom van mij dit had ik gewoon even beter in de gaten moeten houden.

We gaan naar de gate en kunnen redelijk makkelijk en soepel boarden. American Airlines deelt de passagiers in in groepen. Eerst mogen natuurlijk Business Class en frequent flyers aan board en daarna groep 1 t/m 4 van Economy class. Wij zitten in groep 1 hetgeen meteen ook in houdt dat je achterin het vliegtuig zit. En jawel hoor we zaten naast een motor van het vliegtuig. Dat zal wel een hoop lawaai geven maar het is een korte vlucht dus dat overleven we ook wel.

We vertrekken keurig op tijd, 12.05 uur, en hebben een rustige vlucht. De kids ds-en wat en Lex doezelt nog wat. Op deze vlucht kun je via WIFI internetten, maar ik houd het bij het schrijven van ons blog. Op een gegeven moment worden mijn oogjes zo zwaar dat ik in slaap val. Het monotone geluid van de motor zal daar vast ook aan hebben meegeholpen. Even voor New York word ik wakker en kijk of ik toch nog iets van New York kan zien. Helaas lukt dat niet echt. We landen keurig op tijd en we begeven ons naar de uitgang. We komen van een binnenlandse vlucht af dus we hoeven niet door de douane.

We gaan even naar buiten om te kijken of we iets vanaf deze afstand van New York kunnen zien. Helaas is het wat bewolkt en het zicht is niet best. Heel in de verte denken we toch de sky line van New York te herkennen. So close and yet so far away ! Wat zou ik graag eens een paar dagen in die stad rond lopen. Een mens moet wat te wensen over houden, toch ?

We gaan weer terug naar binnen en gaan weer door de security check. Daarna lopen we rustig richting onze gate en zijn we eigenlijk op zoek naar een plaatsje waar we onze laptop en DS-en op kunnen laden. We belanden in een sportcafé waar we aan de bar onze spullen kunnen opladen. We besluiten om ook nog even wat te eten, want wie weet hoe lang het zal duren voordat we in het vliegtuig onze maaltijd krijgen. De kids mogen echter niet aan de bar zitten omdat ze minderjarig zijn maar gelukkig is er een tafeltje vrij dicht bij de bar. Merel & Fleming vinden het wel spannend dat ze alleen mogen zitten. We eten en drinken wat en gaan daarna naar de gate waar we al snel te horen krijgen dat we een half uurtje later vertrekken dan gepland. Dit in verband met het ontbreken van toestemming van Heathrow.

Een half uurtje later gaan we aan boord en zien we dat we lekker veel beenruimte hebben. We zitten op rij 30 en dat betekent dat we niemand voor ons hebben en lekker veel beenruimte. We verlaten de gate en nog voor het opstijgen val ik in slaap. Na een half uurtje word ik wakker en vraag ik aan Lex of we al vertrokken zijn. Ik heb dus het hele opstijgen gemist. Niet veel later krijgen we de keuze uit “chicken or lasagne”  Tja dat is toch weer eens een andere manier van chicken or pasta :-) Ik ga voor de lasagne, de kids slapen, dus die eten niets en ook Lex slaat de maaltijd over. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik me van de maaltijd niet veel meer kan herinneren. Ik geloof dat ik al snel weer in slaap ben gevallen.

Na een uurtje of 5 slapen word ik wakker met ontzettende pijn in mijn rechter enkel en voet. Ook is de enkel helemaal dik.  Als dat maar niet erger gaat worden. Rond 5.00 uur lokale tijd wordt het ontbijt geserveerd. Niet veel later krijgen we te horen dat we pas om 6.00 uur op Heathrow mogen landen. Het is op dat moment 5.30 uur dus dat wordt een half uurtje rondjes vliegen.

Om 6.05 uur landen we en taxiën we naar de gate. Dat neemt best wat tijd in beslag zodat we pas om 6.30 uur het vliegtuig verlaten. We besluiten om door de douane heen te gaan en buiten iets aan onze nicotine verslaving te doen. Eenmaal buiten kijk ik waar we vervolgens naar toe moeten. De moed zakt me in de schoenen. We zijn nu bij terminal 3 en we moeten naar 5. Mijn enkel laat me steeds meer in de steek en ik zie het even niet meer zitten. We vertrekken al strompelend naar de trein die ons naar terminal 5 brengt. We melden onszelf bij BA en printen de boardingpassen zelf uit. Het werkt dus wel ! Voor de zekerheid vragen we hoe ver het nog lopen is naar de gate. Oh een minuut of 2 of 3 mevrouw. Ja, ja, dat geloof ik niet helemaal. Lex besluit om een rolstoel te halen omdat hij me niet dat hele stuk wil laten strompelen.

Moeders voor de 2e keer in 1 week tijd in een rolstoel en door naar de security check. Nou dacht ik altijd dat de beveiligingsmaatregelen in  de States erg uitgebreid waren, maar op Heathrow is het zowaar nog een graadje erger. De kids worden gefouilleerd omdat de scanner gaat piepen. Nou ja zeg, we zijn de afgelopen 12 uur maar liefst 2 keer door de security check in de States geweest en geen centje pijn  en hier begint dat apparaat meteen te piepen. Merel en Fleming vinden het maar niets en dat kan ik me voorstellen. Ondertussen word ik, in de rolstoel, ook gefouilleerd en  ook nog even met een of ander stokje getest op explosieven. Je voelt jezelf echt een crimineel op dat moment. Lex staat zichzelf ondertussen weer terug aan te kleden. Je hoeft nog net niet in je ondergoed door de beveiliging heen.

Maar goed, alles goed en we mogen door naar de gate. Daar komen we op tijd aan en omdat ik in een rolstoel zit mogen we eigenlijk meteen door naar het vliegtuig. Er wordt toegezegd dat er op Schiphol ook hulp klaar zal staan. Keurig op tijd vertrekken we en om  10.50 uur zijn we weer op Nederlandse bodem. We hebben het advies gekregen om als laatste uit het vliegtuig te gaan. Bij de gate staat netjes iemand ons op te wachten. Hij moppert wel een beetje op BA omdat ze niet het juiste aantal mensen hadden doorgegeven die assistentie nodig hadden. Lex zegt dat hij zelf de rolstoel wel zal duwen. Ik probeer nog wat te lopen, maar verga van de pijn. Het wordt dus weer een rolstoel voor mij.

Als we bij de douane aankomen staat er een enorme rij. We sluiten keurig in de rij aan, maar dat gaat toch niet zo makkelijk met een rolstoel. Na een kwartier horen we dat we ook via de medewerkersrij hadden gemogen. Tja dat is nu wel een beetje laat om te zeggen.

Als we door de douane heen zijn, gaan we naar de bagageband. Zodra we daar aankomen horen we de namen van een aantal mensen omgeroepen worden en of we onszelf even kunnen melden bij de bagage afhandelaar. We denken nog dat dat is om ons te assisteren met de bagage en de rolstoel. Hoe fout was die gedachte. Na een paar minuten vraag ik aan Lex wat er aan de hand is. Er blijkt wat bagage niet aangekomen te zijn. Ik ontplof, ik wil mijn bagage en naar huis naar mijn bed. Na enig speurwerk blijkt dat er niets van onze bagage in Amsterdam is aangekomen. Er staan 4 koffers op Heathrow bij BA en waar de andere 3 koffers en de kinderzitjes zijn………. Joost mag het weten. Tja terminal 5 was het toch ? Was dat niet de terminal die vorig jaar de bagage maar naar Italië stuurde om daar alles uit te laten zoeken ?

Om een lang verhaal wat korter te maken: we vertrekken met een lege auto naar huis en zodra de bagage er is krijgen we een belletje om af te spreken hoe de aflevering van de koffers gedaan zal worden. Omdat we nu toch geen koffers bij ons hebben, gaan we meteen de hond ophalen. We halen de auto en ik val in no time weer in slaap.

Chester is heel blij om ons te zien en dat zijn wij ook. Toch wel lang hoor om je hond 3 weken te moeten missen. Hij heeft het goed naar zijn zin gehad en mag een volgende keer weer komen logeren. Toch altijd leuk om te horen dat je hond zich heeft gedragen :-)

Om exact 15.00 uur zijn we thuis. Opa en oma staan ons al op te wachten met een lekker bakkie Nederlandse koffie. We gaan naar binnen en daar staat nog een verrassing op de kids te wachten. Opa en oma hadden ballonnen opgehangen en hadden namens papa & mama 2 nieuwe fietsen voor de kids in ontvangst genomen. Die hadden we voor de vakantie nog snel gekocht.

De kids zijn helemaal verbaasd dat ineens de fietsen binnen staan die ze graag wilden hebben. Toch knap van mama dat ze verrassing niet had verklapt.

Als opa en oma weer naar huis zijn, gaat Lex even op de bank liggen en de kids gaan wat tv kijken. Niet veel later hoor ik een 2 tonig snurkgeluid uit de kamer komen.

Als dat vannacht maar geen wakker meiske oplevert. Ook Fleming is in slaap gevallen op een stoel en als we hem om een uurtje of 8 naar bed brengen, slaapt hij gewoon door. Het manneke is helemaal uitgeput.

Even na 20.00 uur gaat de telefoon. De bagage is terecht en ze komen morgenochtend alles afleveren. Eh, dat dacht ik niet mevrouw. Dit gaat niet zomaar  over 1 koffer, dit gaat over al onze bagage waar de traktatie van Fleming in zit en die hebben we dus wel morgenochtend nodig. Na enig aandringen wordt er een speciale koerier gestuurd en om 22.10 uur staan er keurig 7 koffers en 2 autostoeltjes in de gang. Het onderste gedeelte waarmee je de stoeltjes vast zet  is van beide stoeltjes kwijt. Ook is er een handvat van 1 van de nieuwe koffers gesneuveld. Nou ja als dat alles is. De bagage is terecht, de vakantie is nu echt voorbij !

 

Voor de mensen die zich afvragen wat er met mijn rechter enkel aan de hand is. Ik ben vandaag naar de huisarts geweest en heb daar te horen gekregen dat ik een ontstoken enkelgewricht heb. Wanneer het precies is gebeurd weten we niet, maar het betekent dat ik een weekje met mijn voet omhoog moet zitten en ontstekingsremmers heb gekregen. Het uitpakken van de koffers en het opruimen van alles zal dus nog even moeten wachten. Ach dat overleven we ook weer wel.

Ik zal in de loop van de week nog de nabeschouwingen plaatsen, maar nu eerst even bij komen van de reis. Ter afsluiting nog 1 filmpje: