Dag 15: Parents watch your children

Vandaag werden we pas om 8.45 uur wakker gemaakt door de kids. Voor onze spookjes was het gisteren ook laat geworden, dus niet zo gek dat ze wat later wakker waren. Nadat we allemaal aangekleed waren, waren we helemaal klaar voor een mooie, lange dag in Epcot. Laat de dag maar beginnen ! Dat deze dag iets minder mooi zou eindigen wisten we op dat moment nog niet. Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen en gewoon bij het begin beginnen.

Ondanks dat we wat later wakker waren geworden, reden we toch iets na 10.00 uur al het parkeerterrein van Epcot op. Wat we zagen was een bijna leeg parkeerterrein. We merkten wel dat we anders moesten rijden dan we normaal gewend zijn. Al snel werd duidelijk waarom. Men had besloten om het vandaag eens anders aan te pakken. We laten mensen die vroeg zijn niet dicht bij de ingang parkeren. Nee, die mogen parkeren op het verst weg gelegen gedeelte van het parkeerterrein en als klap op de vuurpijl laten we vandaag ook geen trams rijden. Normaal gesproken draaien we onze hand niet om voor een extra stukje lopen, maar als het al boven de 30 graden is, dan is het toch best ver naar de ingang van het park hoor.

Als we binnen zijn lopen we even bij Guest Relations binnen om te vragen wat de diepere gedachtengang is van het nieuwe parkeerbeleid. Daar waren ze zowaar net zo verbaasd als wij waren en vonden ze het ook belachelijk dat er geen trams reden. Ter compensatie voor de “verloren” tijd kregen we een fastpass voor het hele gezin. Niet dat het ons daar om ging, maar zo’n fastpass is altijd mooi meegenomen ;-)

Goed, we lieten de aankomst snel achter ons en meldden onszelf bij Kim Possible om haar te helpen later die dag. We werden verzocht om onszelf rond 11.30 uur te melden in Italië en daar zouden we onze opdracht krijgen. Eerst maar richting Spaceship Earth. De kids zaten bij elkaar en hadden de grootste lol samen. Aan het eind van de rit hebben we smakelijk gelachen om het filmpje.

We hadden wel zin in een ritje met de snelle auto’s (TestTrack) en Lex had een half uurtje eerder fastpasses gehaald voor deze attractie. Het gevolg was dat we binnen 10 minuten al in de auto zaten. Het blijft toch wel 1 van onze favorieten in Epcot deze attractie. Na TestTrack wilden de kids even afkoelen bij de Coca Cola / TestTrack auto en terwijl ze dat deden, liep ik even bij Mousegear naar binnen om andere schoenen. Ik had mijn  gympen aan en die deden verschrikkelijk zeer. Na een kleine 10 minuten kwam ik naar buiten met Fitflops. Dat zijn blijkbaar hele speciale flipflops. Ach, ik vond ze er gewoon leuk uit zien en ze zaten lekker. Gelukkig had ik ook nog Mickey Crocs gekocht want mijn Fitflops maakten mij alles behalve fit. Binnen een uur had ik blaren.

Enfin, we waren op weg naar Italië om onze kimmunicator in ontvangst te nemen. Daar kregen we te horen dat we naar Japan moesten om daar Kim Possible te gaan helpen. Zo gezegd, zo gedaan dus wij op pad naar Japan. Daar hebben we de lampen voorzien van vuur, het water gezuiverd, de wind weer laten waaien en een bebe gereset. Japan was gered !

We vonden het zo leuk dat we Kim nog wel een keer wilden helpen. Onze volgende opdracht was in Frankrijk. Daar moesten we in 4 opdrachten Junior Junior en Junior Senior ontmaskeren. Ook dat is ons, ondanks de hitte, gelukt.

Het was al weer 13.00 uur geweest dus echt tijd voor een volgende opdracht hadden we niet. We hadden immers een lunch date ergens in een kelder in Canada. Om 13.30 uur meldden we ons bij Le Cellier en keken elkaar verbaasd aan dat het er zo rustig was. Dit is HET restaurant in Disney waar je bijna geen reservering voor kunt krijgen en moet je zien: bijna leeg. Dit zou echter snel veranderen want niet veel later zat Le Cellier bommetje vol.

We hebben heerlijk gegeten en met name het toetje was om je vingers bij af te likken. Het was één caloriebom maar een kniesoor die daar op let. Volgende week maandag wordt Sonja weer van stal gehaald.

  

Na het eten wilden de kids graag nog een land redden. De voorkeur ging naar Duitsland, maar helaas voor de kids was alleen Mexico nog beschikbaar. Ook dit was weer een leuk avontuur en het is wonderbaarlijk hoe goed kinderen op details letten. Nadat we ook Mexico hadden gered van de ondergang wilden de kids graag nog een opdracht doen maar papa & mama vonden het mooi geweest. We zijn nog even bij de 3 Cabaleros wezen kijken en daarna wilden we graag de World Showcase even verlaten. Het was ontzettend warm en dan is het geen lolletje om van land naar land te slenteren.

Tijd om de ruimte in te gaan tijdens een vlucht naar Mars. Althans Lex en Fleming gingen naar Missions Space. Merel en ik hadden niet echt zin. Merel vermaakte zichzelf ondertussen wel met een fontein.

Nadat de mannen terug waren van hun tocht naar Mars zijn we nog een keertje naar TestTrack gegaan. En daar gebeurde het.  Zo maar uit het niets werd onze te gekke dag ineens verknald. Wat gebeurd er; we komen uit de pre-show en er schieten 2 tieners voor ons   in de rij. Geen enkel probleem. Waar we echter wel een probleem mee hebben is als vervolgens de aanhang van die 2 tieners onder de poortjes door piept om zo een stuk van de wachtrij te vermijden. Ik vraag rustig aan de moeder in kwestie of ze dit nou netjes vindt. Achter ons staat een Engelsman en die gooit wat olie op het vuur dat hij zelf ook Engelsman is en dat hij zichzelf ook al dagen lang ergert aan het gedrag van zijn mede landgenoten. Wordt die moeder me een partij kwaad. Ze begint te schreeuwen dat ze elkaar in de wachtrij kwijt waren geraakt en dat ik niet moeilijk moest doen. Dus ik zeg nog iets van:”Goh, misschien dat uw 2 kinderen dan op de rest van de groep kunnen wachten in plaats van de rest van de groep maar voor te laten piepen ?” Tja dat had ik beter niet kunnen zeggen natuurlijk. Moeders over de rooie en 1 van haar kinderen ook. Een knulletje van een jaar of 12 begint mij een partij uit te schelden, daar lusten de honden geen brood van. Ik blijf redelijk rustig en vraag de moeder of ze haar zoon in bedwang wil houden. Ik vind het niet leuk om door een kind uitgescholden te worden. Begint dat jong mij ineens te slaan en te schoppen ! En de ouders………. die deden niets ! Toen heb ik security er bij gehaald.

We hebben de rit nog gemaakt en ik kan jullie verzekeren, daar hebben we niet echt van genoten. Na afloop worden we keurig door security opgevangen en horen we dat het andere gezelschap in een kamer apart is gezet. Er wordt mij gevraagd of ik medische hulp nodig heb, maar dat sla ik af. Mijn been doet wel pijn, maar dat zal wel weg trekken. Er wordt mij ook gevraagd wat ik wil doen. Ondanks dat ik inmiddels wat tot rust ben gekomen, geef ik toch te kennen dat ik een aanklacht wil indienen. Ik laat me niet zo maar schoppen en slaan ! We krijgen te horen dat de jongen in kwestie autistisch is en gelet op zijn leeftijd en zijn autisme kunnen we geen aanklacht indienen. Ik leg uit dat in Nederland ouders ten alle tijden verantwoordelijk zijn voor hun kinderen en dat ik me niet kan voorstellen dat dat in de States anders is.

Begrijp me niet verkeerd. Ik kan me het gedrag van de jongen misschien nog wel voorstellen. Wat ik echter niet begrijp is dat vader noch moeder ingreep.  De politie wordt er bij gehaald en ruim een uur na het incident zitten we nog te wachten. Lex en ik overleggen dat we het er maar bij laten. Hopelijk zijn de ouders er zich nu van bewust dat ze beter op hun kinderen moeten letten. Ondertussen is de politie er. We leggen nog een keer uit dat we niet boos zijn op het kind maar dat we wel zwaar teleurgesteld zijn  in het uitblijven van enige reactie van de ouders. Voor de zekerheid krijgen we een dossiernummer mee. Mochten we alsnog een aanklacht willen indienen tegen de ouders, dan kunnen we bellen.

Inmiddels waren we veel tijd kwijt geraakt door dit akkefietje en we wilden toch proberen om er nog een paar leuke uren van te maken. Door de regen liepen we naar Soarin’ alwaar we niet veel hadden aan onze fastpass. In de avond is er maar 1 zaal in gebruik met als gevolg dat je nog lang staat te wachten. Tijdens dat wachten begon mijn been steeds meer pijn te doen. Ik kon er bijna niet op steunen. We zijn in Soarin’ geweest, maar echt genieten kon ik niet. Mijn been ging steeds meer pijn doen. We zijn naar buiten gestrompeld en kregen halverwege de tocht naar buiten een rolstoel aangeboden zodat ik niet meer hoefde te lopen. Dat was een hele ervaring op zich, al moet ik zeggen dat ik liever gewoon had gelopen. We hebben even ijs gehaald bij de Eerste Hulp en een paar paracetamolletjes om de pijn wat te verzachten.

Ik wilde koste wat kost toch graag Illuminations zien, maar de regen en het niet kunnen vinden van een plaatsje om Illuminations te zien, heeft ons doen besluiten om terug naar het appartement te gaan. Gelukkig hadden ze ook een rolstoel beschikbaar om naar de auto te komen. Ik weet niet hoe we anders dat stuk hadden moeten lopen. We waren om 22.00 uur thuis en ik ben als een blok in slaap gevallen.

Zo kwam er een abrupt einde aan een dag die heel mooi begon. We hebben heel veel lol gehad met de opdrachten van Kim Possible. We hebben heerlijk gegeten in Le Cellier. We hebben gelachen en helaas ook even gehuild. Gelukkig hebben we de leuke momenten vastgelegd op de foto. Alleen jammer van het abrupte einde.