Dag 1: Mag Merel mee of niet ?

Goede morgen allemaal. Terwijl jullie in Nederland aan jullie eerste bakkie koffie zitten, liggen wij nog lekker te slapen in Tampa. Zoals beloofd heb ik mijn best gedaan om meteen een update te plaatsen van onze reisdag. Veel leesplezier !

Nadat we gisteren (zondag 16 aug) Chester naar zijn logeeradres hadden gebracht zijn we thuis nog wat laatste dingetjes gaan opruimen. De kids hadden nog steeds niets in de gaten. Tegen een uurtje of 3 zeiden we: ”Merel & Fleming, we zijn eigenlijk helemaal klaar voor de vakantie. Zullen we maar vertrekken ?” De snoetjes op dat moment; blijdschap, ongeloof en meteen de vraag of het vliegtuig er dan al was en waar moesten we dan slapen ? Nadat we het ze uitgelegd hadden, hebben ze hun eigen koffer naar de auto gebracht en het laatste stukje slinger van de aftelslinger verwijderd. Even voor half 4 trokken we de deur dicht en weg waren we.

De reis naar Hoofddorp ging voorspoedig en we besloten om eerst maar even te eten voordat we naar het hotel zouden gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Uiteindelijk zijn we beland bij een eettentje in de buurt van Amsterdam Arena. Over het eten zal ik maar niet te veel schrijven. Het was niet bijzonder en ik hoop dat we de komende weken beter eten krijgen.

Na het eten zijn we naar het hotel gereden; Crowne Plaza. Een keurig zakenhotel met, voor een gezin, iets te kleine kamers. Verder niets op aan te merken. Het duurde even voordat de kids wilden gaan slapen, maar uiteindelijk was iedereen rond een uurtje of 11 naar dromenland vertrokken. Lekker dromen van ruim 2,5  heerlijke weken in Florida !

Om 5.15 uur ging de wekker. Het blijft toch vroeg, maar achteraf gezien maar goed ook. Nadat we een korte douche hadden genomen en aangekleed waren, zijn we om 6.25 uur vertrokken uit het hotel en niet kort daarna reden we P3 op waar Lex de auto parkeerde terwijl de kids en ik bij de bagage bleven. Na een kort ritje met de bus, arriveerden we even na 7.00 uur bij de incheck balie van BA. Omdat ik gisteren bij het online inchecken de boardingpass van Merel niet kon printen, aanwijzing 1,  hadden we er voor gekozen om alle boardingpassen maar op Schiphol te laten printen. Gelukkig stond er een aller aardigste mevrouw van BA om ons te helpen en hadden we in no time de boardingpassen voor onze vlucht Amsterdam-London en voor de vlucht van London naar Tampa.

Nu we de boardingpassen hebben, kunnen we meteen door om onze bagage in te leveren. We zijn meteen aan de beurt en om 7.20 uur zwaaien we onze koffers uit met de mededeling:”Tot ziens in Tampa !” Tijdens het labelen van de koffers mopperde de grondstewardess nog even op de printer. De ene keer kwamen er 2 labels uit en de andere keer geen één. Aanwijzing nummer 2 !

Nu we de bagage kwijt zijn, piepen we nog even snel naar buiten. We genieten van ons laatste peukje en gaan door de douane. Terwijl we weer langs de incheckbalie van BA lopen, zien we een enorme wachtrij staan. Toch maar goed dat onze wekker zo vroeg stond en dat we er om 7.00 uur al waren.

Eenmaal door de douane besluiten we om eerst maar eens te gaan ontbijten. De maagjes knorren flink, dus hup richting Café Amsterdam voor een lekker ontbijtje. Lex gaat natuurlijk voor een English Breakfast en de kids en ik gaan voor een French Breakfast. Als de maagjes weer lekker gevuld zijn, gaan we nog even snel shoppen en daarna door naar de gate. Al vrij snel zijn we aan de beurt voor de pre-boarding. Het hebben van kids heeft zo z’n voordelen ;-). En dan gebeurt het…. Merel kan niet boarden omdat haar boardingpass niet wordt geaccepteerd. We worden verzocht om even apart te gaan staan en dat duurt zeker een minuut of 20. We maken tegen Merel al het grapje dat ze niet mee mag, maar dat grapje valt niet in goede aarde. Maar gelukkig na vele pogingen en de nodige inspanningen van een aantal grondstewardessen is het zo ver: ook Merel kan boarden. Het probleem was dat ik bij het online inchecken voor Merel 1 stuk bagage had ingevuld. Dat had ik bij het afgeven van de bagage ook zo gezegd, maar de grondstewardess had geen bagage op Merel’s naam gezet. Het gevolg: Merel’s boardingpass werd geweigerd. Maar uiteindelijk is het toch opgelost en kunnen we aan boord.

De vlucht van Amsterdam stelde niet veel voor. Als ik het me goed herinner vertrokken we exact op tijd en landden we om 9.54 uur op Engelse bodem. Keurig op tijd dus. Omdat we ruim 2 uur hadden voor de volgende vlucht besloten we om even door de douane te gaan. Met de woorden:”Just crossing the border for a quick smoke” gaven we de paspoorten af. Gelukkig begreep de douanier exact wat we bedoelden. Ze was zelf net 2 maanden geleden gestopt met roken, dus wist precies hoe we ons voelden.

Na een nicotine shot sloten we aan in de rij om weer door security te gaan. Mijn handtas werd er uit gehaald bij de scan en helemaal onderzocht. Natuurlijk niets gevonden. Ik blijf van mening: beter 1 keer te veel iets onderzocht dan 1 keer te weinig.

Nu we weer terug waren in niemandsland gingen we snel op zoek naar Starbucks.. Ik had inmiddels wel zin in een lekker bakkie leut. Helaas, geen Starbucks meer te vinden op London Gatwick :-( Dan maar een cola en door naar de gate waar het boarden traag ging. Ik gebruik de tijd maar om alvast een stukje van mijn blog te schrijven. Een minuut of 20 later dan de bedoeling was vertrekken we vanaf de gate.

Het is een onrustige vlucht met veel herrie van huilende baby’s . En het kon ook niet allemaal goed gaan deze reis. Er was een probleem met de kids maaltijd, welke ik 4 maanden geleden al had besteld. Eén van die domme “koffiejuffen in de lucht” gaf de maaltijd welke voor Fleming bestemd was aan het jongetje dat naar Lex zat. Op de maaltijd stond 24D en daar zat Lex. Tja dan geef je de maaltijd natuurlijk aan stoel 24E, toch ? En dan gaat er nog geen lichtje bij je branden als de moeder van een klein jongetje vraagt of ze er rekening mee hebben gehouden dat Fleming niet op 24D zit, maar op 24B. Het resultaat van het niet nadenken van deze domme, blonde, niet nadenkende  stewardess: geen kindermaaltijd voor Fleming. Gelukkig werd het wel opgelost, maar daar bestel je natuurlijk 4 maanden geleden geen special meal voor.

Ineens had ik het helemaal gehad met dat stomme vliegen, al die jankende baby’s, door de gang rennende kinderen en het getrap in m’n rug. Het is dat je wel in een vliegtuig moet kruipen om ergens te komen, maar anders zou ik never nooit meer vliegen !  Ik dood de tijd door de rest van het blog te schrijven en naar de muziek op mijn mp3 speler te luisteren. Zo hoor ik tenminste het gekrijs van de baby 3 rijen verder niet.

De rest van de vlucht verloopt eigenlijk zoals hier boven beschreven. De 20 minuten vertraging werden snel ingehaald, maar weer verspeeld omdat we een stuk om moesten vliegen in verband met noodweer rond Orlando. We zullen in de andere reisverslagen wel lezen wat dat noodweer is geweest. Uiteindelijk landden we een paar minuten voor 5 uur, al met al keurig op tijd. Na een fiks stuk lopen konden we aansluiten in de lange rij voor de douane. Dat heeft een klein half uurtje gekost, maar daardoor lagen al wel de koffers keurig op de band toen we daar aankwamen. De kids zeiden steeds: ”We zijn hier al wel eens geweest.” Maar dat komt omdat Tampa Airport verdacht veel lijkt op Orlando International. Ook hier gingen we met de monorail van de aankomst terminal naar het hoofdgebouw en natuurlijk in 1 streep door naar buiten om het nicotine tekort op peil te brengen.

Toen was er nog 1 ding af te handelen: de huurauto. Dus op zoek naar de bus van Alamo alwaar we al weer konden aansluiten in een rij. We hadden al gezien dat er geen Midsize SUV’s stonden, dus hadden Lex en ik al overlegd dat we met alle plezier een Full Size SUV mee zouden nemen. Helaas ging die vlieger niet op. We moesten maar even wachten, want er kwamen zo Midsize SUV’s uit de wasstraat. En jawel hoor, na een kwartiertje wachten kwam onze auto. En Robert-Jan ligt nu helemaal in een deuk als hij dit leest: we zijn namelijk de komende 2,5 week de berijders van een Toyota Sienna ! En je hebt helemaal gelijk Robert-Jan. Het is net alsof je in een bus zit. Maar goed, we hebben vervoer, alles kan er met gemak in en als de kids vervelend zijn, zetten we ze gewoon op de 3e bank :-)

Nadat we de auto hadden, zijn we op weg gegaan naar het hotel. Dat was een half uurtje rijden. De kids waren inmiddels in slaap gevallen. Wat natuurlijk niet gek is na zo’n lange dag. Ze zijn even wakker geworden om uit te kleden en daarna sliepen ze zo weer verder. Ik heb natuurlijk meteen internet opgestart en ben aan mijn weblog begonnen. Gelukkig had ik al een flink stuk in  het vliegtuig geschreven. En zo kwam er ook voor ons een eind aan een lange dag. Naar Florida gaan is leuk, maar die reis er heen kan wat mij betreft gestolen worden. Gedurende de dag heb ik wel wat foto’s gemaakt. Onderstaand een kleine clip van de foto’s. En mocht je de muziek niet mooi vinden: die kun je uit zetten :-)

Ik duik zo mijn bedje in en zal denk ik wel als een blok in slaap vallen. Tot morgen !